Je bent geboortefotograaf en hebt zelf maar één grote wens: een eigen kindje. Hoe zwaar is het dan als dit niet op de natuurlijke manier blijkt te gaan. Marry Fermont besloot te gaan bloggen over het traject dat zij en haar vriend ondergingen.

Laat ik voorop stellen dat ik het geweldig vind dat Marry haar verhaal op Blogaholic.nl wil doen. Marry is een collega-fotograaf en daarnaast een lief vriendinnetje, voor wie ik enorm veel bewondering heb. Zowel zakelijk als privé. Want hoe moeilijk moet het zijn om elke keer bij geboortes te zijn, het geluk te zien en zelf het liefst een traantje te willen wegpinken…

Marry besloot vorig jaar niet langer alleen haar fotoreportages op haar blog te zetten, maar ook haar eigen verhaal. Een dappere keuze, want je legt een hoop bloot. Niet alleen je privé leven, van jezelf en dat van je partner, maar ook je kwetsbaarheid. Of ik het zelf gedaan zou hebben? Ik denk het niet. Maar zoals met alles denkt Marry goed na over haar keuzes. Tijd om eens op deze in te gaan.

Laten we bij het begin beginnen: geboortefotograaf. Hoe kom je op dit beroep?

Tijdens mijn opleiding verloskunde vroeg ik me opeens af waarom we het mooiste moment in ons leven niet vastleggen, terwijl we op alle andere momenten met de camera gereed staan. Ik heb altijd een passie gehad voor fotograferen en een passie voor baby’s, dit was de ideale combinatie!

Het klinkt als een geweldig beroep, maar ik kan me ook voorstellen dat het heel wat impact hebt op je privé leven. Bevallingen laten zich nu eenmaal niet plannen…

Dat klopt. Zonder steun van Denny – mijn vriend – zou ik dit beroep ook niet kunnen doen. Het vergt ook van hem flexibiliteit. We hebben inmiddels na 4 jaar, aardig onze draai gevonden al balen we weleens dat we niet spontaan een weekendje naar Parijs kunnen bijvoorbeeld.

Je zou denken dat er weinig mensen zijn die denken “Laat ik mijn bevalling eens fotograferen”. Toch draait jouw zaak lekker door, mede doordat je geboortefotografie in Nederland op de kaart hebt gezet. Hoe heb je dit gedaan?

Het wordt steeds populairder en mensen zien nu aan de foto’s hoe mooi het is. Ik heb zodra ik de eerste geboorte heb gefotografeerd een persbericht gestuurd, die werd opgepakt door Editie NL. Toen is het balletje gaan rollen. Social media en mijn blogs hebben daarnaast hun werk gedaan. Ik ben heel actief op Facebook en probeer –wanneer het mag- zoveel mogelijk geboorteverhalen te bloggen. Dit trekt heel veel bezoekers.

Je plaatst heel intieme reportages op je blog. Zijn er ook klanten die hier moeite mee hebben, die dit niet willen? Ik kan me dat namelijk ook wel voorstellen.

Ja die zijn er zeker en dat is hun goed recht. Toch zijn die in de minderheid en vaak is de reden hun baan en de functie die ze bekleden. Ik respecteer iedereen zijn keuze, maar het is niets om je voor te schamen want de foto’s zijn discreet en laten juist zien hoe mooi een geboorte is.

Jouw blog en ook je Facebook-pagina worden gevolgd door duizenden mensen. Waar komen deze mensen vandaan? Ik durf te wedden dat menig blogger hier jaloers op is.

Ze komen uit heel de wereld en dat is ook de reden dat ik in twee talen blog. Ook Facebook is twee talig. Facebook doe ik zelf (met vast weleens een fout) en mijn blogs laat ik vertalen. Heb net even gespiekt op Facebook en de meeste fans zitten in: Nederland, VS, België, Australië, Brazilie, UK, Duitsland, Canada, Mexico en Zuid-Afrika

Levert het bloggen je ook daadwerkelijk meer klanten op?

Blijft moeilijk om te peilen, maar de blogs zorgen wel voor veel bezoekers. Er wordt in elk geval altijd veel over gesproken op feestjes en partijtjes.

En toen besloot je om naast je fotoreportages ook over je eigen kinderwens te gaan bloggen. Hoe kwam je op dit idee, waarom wilde je dit zo graag doen? En was je vriend het hier ook direct mee eens?

Er waren meerdere redenen, de eerste was dat ik de vraag “Wil jij kinderen?” zo vaak kreeg en ik niet meer wist wat ik moest antwoorden. Ik wilde het graag delen met mensen, maar dat kon eigenlijk niet. Het ging een steeds groter deel uitmaken van ons leven en ik had steeds meer behoefte om erover te praten. Ik merkte dat als ik het wel deed, voornamelijk met klanten, dat ik zelf ook steeds vaker te horen kreeg dat het bij een ander ook niet vanzelf ging. Ik merkte dat er eigenlijk nog een taboe op heerst. Ik ben toen met Denny gaan overleggen.Hij was eerst terughoudend en zag het niet zitten “dat de hele wereld wat over zijn zaad zou weten”, zoals hij het noemde. Ik ben toen begonnen met schrijven zodat hij een beeld kon krijgen van wat ik in mijn hoofd had. Gaande weg het verhaal werd hij ook steeds enthousiaster. Voornamelijk om mensen te laten weten dat ze niet alleen zijn, om herkenning te geven en hopelijk ook wat steun.

Ik heb je blog vanaf dag één gevolgd: hartverwarmende reacties. Maar als je zoiets privés openbaart komen er vast ook negatieve reacties. Hoe heb je dit ervaren?

De negatieve reacties hoorden we eigenlijk nooit recht in ons gezicht. Het was meer via via dat we hoorden dat er mensen niet snapten dat we dit deden, of die het too much vonden. Snap ik wel. Was ook de reden dat we het heel herkenbaar en alleen op mijn zakelijke pagina hebben gedeeld. Elke post begon met * Mijn leven * en de blog zelf stond op een aparte pagina op mijn site. Wilde je het niet lezen; ook goed, je had een keus.

Toch motiveerden alle reacties en ook de vele vele privé berichten om door te gaan, want zoveel mensen vonden het fijn om te lezen. Zoveel schreven: “Ik ben niet zo’n prater, in onze omgeving weet niemand het en het is zo fijn om herkenning te vinden in jullie verhaal.” Dat vonden we belangrijker dan de negatieve reacties.

En dan verschijnt dit filmpje vorige week op Facebook als ik ‘s ochtends mijn tijdlijn open

Goed nieuws: je bent zwanger. Gefeliciteerd! Maar nu… ga je verder bloggen over je zwangerschap en daarna over het moederschap?

Ja, ik wil het wel blijven doen, maar dan niet meer 3x in de week. Want het was heel veel werk, ook voor de vertaler. Er moet wel genoeg tijd over blijven voor fotoreportages die uiteindelijk zorgen voor geld in het laatje  Het is te leuk om te stoppen en teveel mensen hebben al gevraagd of we alsjeblieft doorgaan, dus dan zeg ik geen ‘nee’. Wel hebben we altijd tegen elkaar gezegd dat als één van ons zich er niet goed meer bij voelt dat we stoppen. Dus we bekijken het gewoon per moment.

Schot voor open doel: ga je de geboorte van je eigen kindje ook laten vast leggen? Hoe moeilijk is het als fotograaf dan om een fotograaf te vinden die aan al je wensen voldoet?

Uiteraard! Omdat we al zo lang bezig waren heb ik in de tussentijd twee workshops gegeven met voor bedachte raden. Denny was hier ook bij en heb toen al tegen hem gezegd: “Kijk wie je aanspreekt”. Eerlijk is eerlijk, het liefst wil ik mezelf (als ik dat mag zeggen), maar dat kan niet. Gelukkig kunnen we kiezen uit een aantal hele goede fotografen, dus daar moeten we binnenkort de knoop voor doorhakken, want dat er een fotograaf bij gaat zijn is 100% zeker!

Kende jij Marry’s blog & verhaal nog niet? Neem dan zeker een kijkje in haar leven. Benieuwd naar hoe mooi en ontroerend bevallingsfotografie kan zijn? Check ook haar portfolio.