Mijn moeder is, zoals vast bij velen van jullie, een fervent en enthousiast lezer van mijn blog. Ze snapt het alleen niet altijd volledig. Waarom ik zo persoonlijk ben, bijvoorbeeld. Wat moet een potentiële werkgever wel niet denken als ze mijn naam Googlen? Ze geeft me altijd als tip mee: “Je moet zomaar ieder ander op straat kunnen zijn, mensen moet jou er niet in kunnen herkennen!”. En dat is nu precies hoe het volgens mij niet moet.
De wetenschap over persoonlijk bloggen
Sorry mam, ik doe het niet om je voor de schenen te schoppen, maar dat hele digitale wereldje werkt nu eenmaal met haar eigen regels. Regels over authenticiteit en zichtbaarheid. Transparantie. Onderscheidend zijn van de ‘concurrentie’. En niet alleen ik en andere bloggers delen deze mening, maar ook de wetenschap toont aan dat een succesvolle blogger niet bang is om zichzelf te zijn.
Recent onderzoek van Dennen (2009) brengt de blogger in wetenschappelijke maar begrijpelijke termen wat beter in kaart. De blogger van nu is onderdeel van de blogosfeer: een geheel aan blogs, bloggers, lezers, en connecties tussen al deze partijen. De blogosfeer is een hechte community waarin kennis en expertise gedeeld wordt (zoals we op Blogaholic maar al te graag doen) en waarin men actief participeert door middel van interactie. De meeste bloggers binnen de blogosfeer zijn persoonlijke bloggers.
Een persoonlijke blogger?
En die term vind ik in het bijzonder erg interessant. Want, wanneer ben je eigenlijk een persoonlijke blogger? Ik ben het erg eens met de definitie die deze onderzoekster aanhaalt: persoonlijk bloggen betekent niet dat er dagboekverhalen gepubliceerd worden, maar dat er een persoonlijk leven doorschemert tussen de zinnen. Een persoonlijke blogger blogt dus niet per se over alle koetjes en kalfjes die hij of zij meemaakt, nee, een persoonlijke blogger laat zo nu en dan eens een detail uit zijn of haar leven terugkeren in de teksten. In combinatie met dat gebruikt een persoonlijke blogger een bepaalde communicatiestijl. Een bepaalde tone of voice. Dat is wat jou als blogger onderscheid van al die andere online schrijvers/videomakers/fotografen.
De kracht van je eigen tone of voice
Met andere woorden: in persoonlijk bloggen, in het uiten van jouw persoonlijke communicatiestijl schuilt een bepaalde kracht. Het is dus helemaal niet dom om persoonlijk te bloggen. Natuurlijk is het wel verstandig hierbij rekening te houden met welke content je publiceert, welke tone of voice je dan naar voren brengt en welk imago je van jezelf op internet creeërt. Ik denk dat het weinig woorden behoeft dat iemand die over komt als bitch eersteklas ook met een perfect uitgewerkt blog geen hoge ogen gooit.
Je eigen tone of voice zorgt voor een bepaald beeld dat je neerzet over jouzelf en over de verwachtingen die een volger van jou mag hebben. Dat schept orde in de chaos. Wie ben jij? Wat drijft je? Wat zijn je dromen? En misschien belangrijker: welke doelgroep past bij jou?
Je doelgroep
Traditionele media werken met journalisten die een doelgroep hebben met een ijkpersoon: een ideaaltype consument dat ze hopen te bereiken. De blogger trekt echter een doelgroep aan die past bij de blogger als persoon. Hoe duidelijker is wie jij bent, waar je voor staat en waar je over schrijft; hoe duidelijker het is wie je doelgroep is. Verander jij? Maak je grote dingen mee in je leven? Het is waarschijnlijk dat je doelgroep met je mee verandert.
Móet je altijd persoonlijk bloggen?
Nee, natuurlijk niet. Bloggen gaat er nog altijd om om iets te doen dat je leuk vindt. Of dat nu is in de vorm van het vervullen van een behoefte van je lezer of door gewoon je dagelijkse liflafjes met het internet te delen. Maar het kan je wel enorm helpen als je geld wil gaan verdienen met je blog of als je verder wil professionaliseren.
Het is makkelijker om jezelf te identificeren met iemand waarvan je een naam, een gezicht en een compleet plaatje kan vormen. Toch kun je ook anoniem ver komen met bloggen. Ik snap in heel veel gevallen waarom mensen er voor kiezen anoniem te blijven, maar zou ze soms adviseren wat meer uit hun schulp te komen. Er te zijn. Te praten zoals je praat tegen een vriend(in) – of een verre kennis als je dat beter lijkt. Door jezelf te zijn (en dat kan ook prima zonder toenaam) kun je mensen aan je binden. En dát is de kracht van de blogger die de traditionele media niet hebben.
Zeg eens eerlijk, hoe persoonlijk blog jij? En zou je het naar aanleiding van dit artikel nu misschien wat persoonlijker gaan aanpakken?
P.S. Deze informatie is afkomstig uit de literatuur van mijn Grote Blog Onderzoek dat ik uitvoer met behulp van het Honours Programma van de Radboud Universiteit Nijmegen. Wil je meer weten? Schroom niet om me een mailtje te sturen.
Reacties
Reacties56 reacties
Ik blog alleen maar persoonlijk en ben semi anoniem tegenwoordig, er zijn wat foto’s van mijzelf te zien zelfs, wat ik vroeger gelaten zou hebben.
Ik weet niet of het showen van meer privé nu daadwerkelijk iets oplevert voor mij, ja natuurlijk vinden mijn vaste volgers het leuk, maar velen kennen mij al heel lang, 10+ jaar en die wisten toch wel hoe ik eruit zag omdat je ook privé contacten ging leggen 😀
Ik ben het wel voor een deel met je moeder eens, het hangt er ook van af wat je gaat bloggen natuurlijk, het kan persoonlijk zijne n erg intiem bijv. wat niet iedereen hoeft te weten als ze jouw naam googelen, die bloggers heb je ook, die wel hun persoonlijk dagboek online knallen.
X
Ah, volgens mij ben jij inderdaad al behoorlijk persoonlijk. De strekking van deze blog is echter meer dat je om persoonlijk te zijn juist niet per se foto’s of verhalen hoeft te delen, maar gewoon vanuit je eigen ‘stem’ moet blijven bloggen. Jouw schrijfstijl is bijvoorbeeld ook heel karakteriserend 🙂 En ik ben het nog altijd niet eens met mijn moeder, want ik geloof erin dat er een bepaalde kracht zit in jezelf durven zijn online en dat het toont wat jou als mens uniek maakt. Iets dat inderdaad misschien niet altijd even handig is, maar als een werkgever dat niet bevalt heeft hij wellicht ook niet de juiste bedrijfscultuur voor mij. (Natuurlijk hangt het wel van je beroep af!)
Wat ben ik blij dit te lezen. Ik ben best persoonlijk in mijn blog. Laat veel doorschemeren over mijn eigen leven, maar niet alles. Zowel de ups & de downs. Ik probeer mensen te inspireren te genieten van het leven, ongeacht wat je meemaakt. Maar vertel bijvoorbeeld niet zoveel persoonlijks over mijn man en kinderen, dat vind ik aan hun zelf. Ik hoor ook vaak dat ik te veel van mezelf laat zien, maar dat vind ik niet erg. Ik ga er lekker mee door!
Ik vind het prachtig als ik iemand kan leren kennen door zijn of haar blog en de verhalen die erop staan. Vind dat echt een uniek aspect en dat haalt me veel sneller over iemand te gaan volgen. Wat betreft man en kinderen heb ik weinig ervaring 🙂 maar mijn vrienden zie je inderdaad ook bijna nooit voorbij komen.
Fijne tekst om te lezen! Leuk om ‘bevestiging’ te zien over mijn manier van schrijven. Persoonlijk bloggen is ook mijn stijl. Past bij mij.
Goed dat je er zoveel positiefs uit kan halen! Voor mij geldt hetzelfde.
Ik ben vrij persoonlijk en transparant, ik deel veel. Met naam en foto’s. Ik ben zelfstandige, en niet van plan dat ooit te veranderen. Wil iemand mij inhuren, dan is het vaak dankzij mijn blog en niet ondanks..
Zo redeneer ik ook een beetje. Ik zie het bloggen en het online schrijven vooral als een positieve kant van mij, een krachtige eigenschap en een mooie vaardigheid. Wie zich daar niet echt in kan vinden, is denk ook niet zo my kind of person. Natuurlijk wel binnen de grenzen 😉 Ik geloof trouwens ook dat ook persoonlijk bloggen een ‘zakelijk’ blog vooruit kan helpen.
Ik vind dat je gelijk hebt. Als er geen foto staat bij een persoonlijke blog heb ik meteen minder een connectie met deze persoon en ik houd ervan als mensen een eigen schrijfstijl hebben. . Ik zelf heb een zeer persoonlijke blog maar met foto’s let ik altijd op. Zo mogen na genoeg alleen mijn vriend en zusje erop als het nodig is (het artikel over hun gaat). Verder komen er absoluut geen foto’s van mijn ouders en lijkt het vaak dat ik in detail vertel al verberg ik nog steeds een hele boel. In het kader van, later wil ik nog ooit een baan, probeer ik niet over te komen als een hopeloos persoon maar juist die realiteit af te wisselen met mijn goede kanten zoals mijn wilskracht en doorzettingsvermogen. Ik ben dus zoals je schrijft een persoonlijke blogger met een duidelijke grens 🙂
Het is heel belangrijk om die duidelijke grens te hebben, denk ik. Ik denk ook dat het heel goed is dat je bezig bent met welke boodschap je blog afgeeft aan je publiek/toekomstige werkgever, maar ben tegelijkertijd van mening dat negatieve kanten ook bij het leven horen. Of je dat nu offline in de bus tegen een vriendin vertelt of online tegen je volgers, het maakt je meer mens en het geeft je een randje. Leert je iets. Laat zien dat je al dingen geleerd hebt. ‘Zeuren’ hoeft dus lang niet altijd negatieve impact te hebben, maar kan ook (onbewust) positieve signalen afgeven (mits je het niet te vaak doet natuurlijk) 🙂
Heel goed artikel! Zo heb ik er eigenlijk nooit echt over nagedacht en hierdoor ga ik twijfelen hoe persoonlijk ikzelf eigenlijk ben op mijn blog. Als ik naar mijn idee iets persoonlijks schrijf over gebeurtenissen, denk ik wel altijd even 2 keer na omdat iedereen het inderdaad kan lezen. Er zijn dingen waar ik wel over zou willen schrijven, maar waar ik niet om bekend wil staan.
Over iets schrijven en over iets bekend staan is denk ik wel een verschil, al ligt het er een beetje aan hoe je dat aanpakt natuurlijk. Je kunt altijd eens een wat persoonlijker stukje schrijven en kijken hoe je lezers erop reageren. Of niet. Het is immers niet verplicht, alleen er zijn veel goede argumenten te bedenken waarom het delen van je favoriete maaltijd wel effectief kan zijn 😉
Heel mooi artikel Leonie. Ik denk dat het helemaal niet erg is om een stukje van je eigen persoonlijkheid te laten zien. Maar daarin moet niet worden overdreven door allerlei klaaggezang en persoonlijke drama te delen. Er moet een goede balans zijn. Die is bij jou duidelijk aanwezig. Ik blog zelf pas een aantal weken. Het is niet heel persoonlijk, maar ik deel wel de dingen waar ik persoonlijk van houd. Ik denk zelf dat je door mijn artikelen wel een beetje kunt zien wie ik als persoon ben, maar ik kan het mis hebben. Als beginnende blogger heb ik nog veel te leren. Zo leuk dat je nu gastblogt voor Blogaholic. Ik kijk uit naar je volgende artikel!
Wat een lief berichtje en een mooie complimenten! Ik denk dat het inderdaad erg belangrijk is om positief te schrijven, omdat we in de rest van de wereld al genoeg negativiteit kunnen vinden, maar dat het je wel meer ‘mens’ maakt door niet alleen maar over happy moments te publiceren. Ik zal je blog eens afspeuren om te zien of ik je al een beetje kan leren kennen 😉
Dat is graag gedaan! Het is verdiend! Ik herinner me nog goed dat jij 1 van de eerste was die me hielp via een Facebook-groep toen ik twijfelde over mijn naam. Dat siert je! Superlief! Ik ben wel nieuwsgierig naar wat je van m’n site vind. Ik ben eerlijk, ik ben totaal nog niet tevreden met het design. Maar dat komt nog. Ben er nog niet heel goed in! Haha. Maar goed, het gaat er nu om of je wat persoonlijkheid kunt terug vinden! 😉
Ah, je maakt me aan het blozen. Ik ga er even naar kijken en mijn kritische (maar rechtvaardige!) mening in een mailtje storten voordat we hier de hele commentsectie vol schrijven 🙂
Ook hier een persoonlijke blogger, die nog een beetje haar weg probeert te vinden in wat wel en wat niet te delen. Mijn blogs gaan over het wel en wee van mijn leven, echt persoonlijk dus, maar ook ik deel niet alles, wetend, dat eenieder het kan lezen. De grens van wat je deelt bepaal je uiteindelijk zelf!
Absoluut waar! Ik vond het moeilijk om die grens te bepalen, maar bloggen leer je pas al doende en dan vind je die grenzen wat mij betreft ook pas.
Leuk stuk. Met name de zin “dat je persoonlijke leven doorschemert tussen de zinnen” vind ik een hele waardevolle. Dat probeer ik ook te doen door ervaringen, of inspiratie te delen.
Ik ben allergisch voor blogs waarin mensen hele dagboekfragmenten publiceren.
O, herkenbaar! Geef mij maar wat ‘gekke’ details tussen de regels door in plaats van hele kletsverhalen.
Wat een super sterk stuk Leonie, je bent zo goed in je argumentatie opbouwen en er een logisch geheel van te maken!
Dat gezegd hebbende ben ik het helemaal met je eens. Ikzelf vind de blogs waarbij ik het idee heb dat er een leuk persoon achter zit die ik beetje bij beetje leer kennen, het allerleukst.
Oh en leuk woord haha, ‘blogosfeer’.
Leuk woord hè? Ik gebruik het nu bijna te pas en te onpas, haha! Dankjewel voor je compliment en ik ben blij dat je er wat aan gehad hebt 🙂 Vind die ‘ontdekkingstocht’ door de tijd en door de blogs heen ook altijd het leukste!
Mooi. Ik denk er ook veel over na, ik blog heel persoonlijk, en deel regelmatig ook persoonlijke dingen uit mijn leven. Verder ben ik bijna afgestudeerd als psycholoog en ben ik soms wel bang dat ik geen job zou vinden als werkgevers/cliënten m’n blog zouden ontdekken… Lastig, want ik vind het wel leuk om te doen! Zelf vind ik die afstand eigenlijk niet echt nodig, wat ik deel mag iedereen gerust weten. Maar ik vrees dat veel werkgevers enzo er toch nog steeds anders over denken…
Ik ben wat dat betreft heel blij dat ik uiteindelijk in ongeveer hetzelfde vakgebied terecht kom, waarbij het waarschijnlijk in mijn voordeel werkt dat ik veel geblogd heb (communicatiebranche) want anders zou ik dat een heel ingewikkeld en moeilijk dilemma vinden. Zeker als psycholoog beïnvloedt zulke info natuurlijk wel de band tussen de professional en de cliënt dus ik kan me voorstellen dat het een hartstikke lastig dilemma is. Succes ermee!
Hallo Leonie,
Wat heb je een leuk stuk geschreven! Dit stuk moedigt mij zeker aan om persoonlijk te bloggen.
In mijn eigen blog schrijf ik veel over mijn persoonlijke ontwikkeling en komt de lezer dus heel dichtbij. Mijn persoonlijk leven hou ik echter buiten de schijnwerpers. Misschien toch een idee om dit wat meer met elkaar te combineren. Ik ga er even over nadenken 🙂
Bedankt voor je compliment! Ik heb even op je site gespiekt en ik zie inderdaad dat je erg persoonlijk schrijft over je ontwikkeling en wat minder over wat je meemaakt. Dit hoef je natuurlijk niet te doen, hoor. Maar behalve dat het de lezer helpt met een compleet beeld vormen over wie jij nog meer doet (wat iemand in het dagelijks leven doet heeft een grote rol in een identificatieproces) zou het ook wat ‘lucht’ op je blog kunnen brengen. Inderdaad de moeite waard om even over te denken! 🙂
Ha Leonie,
Wat leuk dat je een kijkje hebt genomen op mijn blog
Ik ga er zeker mee experimenteren! Wat extra luchtigheid kan geen kwaad!
Wat mij opvalt in wat je schrijft, is dat volgens het onderzoek vooral de (persoonlijke) tone of voice een blog persoonlijk maakt, terwijl je zelf meer lijkt te neigen naar het delen van persoonlijke inhoud.
Naar mijn mening maakt inderdaad vooral de tone of voice, de humor, de selectie van onderwerpen etc een blog persoonlijk. Niet zozeer hoeveel je over je persoonlijke leven vertelt.
Ah, nu ik het teruglees zie ik inderdaad dat het misschien niet helemaal helder is wat ik schrijf. Ik ben er al zo’n 8 maanden mee bezig en alle kennis is al zo vanzelfsprekend geworden.
Vanessa Dennen heeft als definitie van persoonlijk bloggen dat er niet altijd sprake hoeft te zijn van hele dagboekverhalen maar dat er een persoonlijk leven tussen de regels door doorschemert. Daar bovenop gebruikt een persoonlijke blogger ook nog een eigen communicatiestijl en dus is de tone of voice ook bepalend.
Het is dus van allebei een beetje. De persoonlijkheid zit ‘m in de tone of voice maar ook in welke details je dan tussen de regels door vertelt (of inderdaad humor gebruiken, etc). Ik hoop dat het zo duidelijker is? 🙂 Ga het even aanpassen!
Ik begrijp wel wat Charlotte bedoelt. Ik vertel zelf helemaal niet veel over mijn persoonlijke leven op mijn blog, maar krijg toch vaak van mensen te horen dat ze me denken te kennen. Dat komt dan echt door mijn enthousiasme over Frankrijk en de verhalen die ik daarover deel. Want ik geloof nooit dat ze weten wat mijn overige hobby’s zijn, wat voor sport ik doe, hoeveel broers en zussen ik heb etc. Bij mij is het echt de tone of voice en het storytelling wat het persoonlijk maakt, niet zozeer de info die ik over mezelf deel (denk ik?).
Haha, dat ken ik! Mensen zeggen altijd dat ik super persoonlijk blog, maar het is inderdaad nou niet bepaald dat ze weten waar ik de hele dag uithang of wat ik iedere avond eet. Ik denk dat er met je tone of voice eigenlijk ook eens soort beeld ontstaat over wie jij bent en waar je enthousiast over wordt, zonder dat je heel veel hoeft te vertellen wat je nu bijvoorbeeld precies in de Provence gedaan hebt. Het concept persoonlijk blijft ingewikkeld, maar waar je geïnteresseerd/enthousiast over bent zegt meer over jou als persoon dan over jouw tone of voice (denk ik). Een deel van je leven delen is nog steeds je leven delen 😉
Het was me al duidelijk hoor, maar ook bij ‘tussen de regels door’ deel je dus geen feiten en zit het meer in stijl.
Laat ik het anders zeggen: ik heb het idee dat Dennen met persoonlijk bloggen bedoelt dat er persoonlijkheid in moet zitten en dat persoonlijk bloggen daarmee juist niet vereist dat er persoonlijke feiten gedeeld hoeven worden.
Er moet niks. Laat ik wat dingen citeren 🙂
“As bloggers weave the narratives of their lives into posts, these narratives, which are acts of self-construction and self-depiction, express a sense of author agency.”
“Still, sharing information about oneself in an online forum is a key way of attracting readers and participating in community, regardless of the level of fidelity between one’s online and offline identity.”
“Looking at the elements of blogging identity together, a fairly comprehensive persona emerges for each blogger. There are surface-level clues in the words, images and links chosen as a static representation—and then these clues are further reinforced by the content and voice of blog posts over time. There is a strong consistency among these elements, with profile characteristics typically performed in the content and voice of posts. Further, bloggers perform these identities in a manner that is consistent over time.”
Het liefst zou ik het hele artikel voor je citeren, haha! Maar goed, het punt is duidelijk, wat je definitie van persoonlijk ook is; het is altijd een goede strategie.
Leuk om te lezen! (Ook de comments van andere mensen)
Mijn blog is dus anoniem.
Geen foto’s van mij of mijn familie of wie dan ook. Niemand komt herkenbaar in beeld en ik noem geen namen.
Verder deel ik best veel zaken en probeer ik naast de ‘traditionele reviews’ er toch voor te zorgen dat mijn lezers mij beter leren kennen door TAG’s in te vullen en regelmatig een persoonlijk artikel/persoonlijke mening te delen.
Ik geloof dat mijn karakter wel degelijk “doorschijnt” in mijn blog, ook in de product reviews.
Het mooiste compliment vind ik nog als mensen ineens na maanden opmerken “Het valt me nu pas op dat ik niet weet hoe jij eruit ziet!”.
Anoniem zie ik overigens niet als vrijbrief om te gaan lopen zeiken, zeuren en haten.
Ik schrijf niet anders (denk ik) dan als mijn gezicht/naam er wel aan verbonden zou zijn.
Je blog is anoniem in die zin dat je geen naam hebt verteld, maar hij is tegelijkertijd persoonlijker dan veel blogs die ik ken waarbij mensen wel hun naam geven en foto’s delen 😉 Ik denk dat het woord anoniem misschien niet goed de lading dekt, maar ik bedoelde daarmee vooral het gedeelte van de bloggers die angstvallig alle details over hun leven vermijden en somewhat ‘zakelijk’ over kunnen komen. Dat dat zonde is. Dat doe jij helemaal niet, want anders zouden mensen de tags niet interessant vinden en dat soort dingen ook niet opmerken! Lekker anoniem blijven dan, al vind ik het soms wel lastig dat ik geen naam in mijn hoofd heb zitten als ik aan jouw blog denk, haha!
Bedankt voor je complimenten! Ik probeer het inderdaad persoonlijk te houden, ook in de reviews.
Sommige bloggers lijken inderdaad puur zakelijk te reviewen.
Daar kom ik misschien eens terecht via Google als ik een specifieke review zoek, maar daar kom ik niet terecht.
Misschien moet ik ‘anoniem’ vervangen door ‘naamloos’…
Waar ik persoonlijk nog minder mee heb (nog minder dan mensen die alleen zakelijk reviewen) zijn mensen die zo’n Pinterest perfect leven schilderen op Instagram en hun blog.
Volgens mij kreeg een foto waarop ik mijn drankje naast het glas had gegoten afgelopen 2 weken nog altijd de meeste likes op mijn Instagram.
Mensen houden niet van perfect, mensen houden van ‘echt’.
Daar kunnen ze zich volgens mij meer mee identificeren.
Ha Leonie,
Mooi blog en mooi dilemma dat je aansnijdt! Ik zag nog twee schrijffoutjes, maar OK. Ik blog onder pseu en mensen denken dat ik erg open ben. Dat lijkt zo denk ik, want het precieze deel ik niet. Wel veel grappige bijvoeglijke naamwoorden (Tip!) en altijd een knipoog. Zware doorleefde gevoelens probeer ik altijd wat luchtiger te beschrijven zonder er afbreuk aan te doen. En wie is verbaasder dan ik, dat de gemiddelde lezer met wat levenservaring zich erin herkent? Ik dus ja. Maar ik ga lekker door op deze ingeslagen weg.
De laatste tijd zoek ik wat meer naar de vorm: merk dat ik ongemerkt vaker je dan ik gebruik. En merk dat ik het lastiger vind, de diepte in te duiken. Maar ja logische ontwikkeling na 3,5 jaar denk ik en veel van me afgeschreven. En ja ik zoek vaak naar het universele en de wetmatigheid in overwinnen van tegenslagen. En dat slaat aan, heb ik gemerkt.
Benieuwd of jij nog tips hebt!
Groetje!
Mindel
Ik blog heel persoonlijk. Mijn blog gaat over mij en mijn gezin, over de ziektes van mijn zoon, zijn ziekenhuisbezoeken, operatie en de problemen die hij heeft met het accepteren van zijn lichaam. Over mijn kleuterdochter die zich staande houdt naast haar zieke broertje, over mijn man`s zoektocht naar werk en zijin chronische depressie, over mijn zoektocht naar wat ik eigenlijk wil, wat ik leuk vindt, het herstel van mijn burnout en wat ik doe om te zorgen dat ik niet verzuip in een chronisch ziek gezin. En er zijn zeker mensen die het daar niet mee eens zijn, maar sinds ik het doe heeft het me zoveel positiefs gebracht. Bijvoorbeeld begrip van dorpsgenoten omdat ze nu weten wat zich achter onze 4 muren afspeelt. Want aan de buitenkant lijken we zo`n doorsnee gezin…
Enorm leuk en interessant artikel. Ik heb zelf een blog en ben een persoonlijke blogger. Dat is ook een van de redenen waarom ik ben beginnen bloggen: om een eigen uitlaatklep online te hebben, waar ik alles wat er in mijn gedachten speelt kwijt kan. Ik ben me wel bewuster geworden om niet alles open en bloot online te zetten en net vandaag heb ik mijn eerste post met wachtwoord online gezet (een van de eerste uit een, voor mij, pijnlijk thema). Ik heb hier lang over getwijfeld (vooral uit schrik dat ik niet iedereen hiermee bereik want je moet het wachtwoord aanvragen) maar ik voelde me er toch comfortabeler bij. Of het een goede keuze is, weet ik niet, maar tijd zal het uitwijzen. Ik ben in real life een erg open persoon en zo wil ik ook overkomen op mijn blog. En tot nu toe slaag ik daar goed in 🙂 Liefs! x
Dit vind ik wel heel erg interessant en ik ben het er helemaal mee eens: persoonlijk bloggen is vooral integer zijn en die integriteit een kleurtje/smaakje geven op je blog. Ik blog wel persoonlijk, maar niet in de zin van dat ik elke dag iets online zet over wat ik heb meegemaakt of iets in die trant, meer over hoe ik in elkaar zit en waar ik zoal mee bezig ben.
Het is een goed en leerzaam stuk. Ik ga er over nadenken wat ik hier in mijn situatie kan aanpassen. Bedankt voor de post.
Ik blog ook persoonlijk, zou niet anders kunnen. 🙂 Ik heb er moeite mee om mezelf in ‘het echte leven’ te laten zien, op mijn blog vind ik dat een stuk makkelijker.
Wat een verhelderend stuk! Fijn om te lezen! Ik blog over auto’s en daaraan gerelateerde onderwerpen (Vroemmmama.com). In mijn teksten gebruik ik vaak opmerkingen of de visie van mijn kinderen. Laatst kreeg ik een compliment en werd er gezegd dat juist dat soort dingen mijn teksten tot leven brengt. Na het lezen van jouw artikel snap ik nog iets beter wat de waarde is van een ‘personal touch’.
Interessant stuk. Ik ben zelf een gecombineerd blogger en vlogger. Soms over een onderwerp een andere keer behoorlijk persoonlijk. Wat me wel opvalt is dat er maar weinig mannen een eigen blog bijhouden. Ook hier ben ik de enige man die hier reageerd 🙂 Iemand leuke blogs gezien?
Ik blog wel vrij persoonlijk: er zijn foto’s van mezelf te zien en ik schrijf over mijn eigen leventje. Enkel foto’s van andere mensen probeer ik niet te vaak te posten en namen worden sowieso afgekort. De belangrijkste regel voor mezelf is dat ik geen overduidelijke foto’s van kinderen publiceer. Soms staan er wel eens kinderen op, maar dan probeer ik er zoveel mogelijk voor te zorgen dat ze slechts deels zichtbaar zijn.
Ik lees heel vaak bij de tips om meer lezers te trekken dat je je op een niche moet richten. Daar heb ik eigenlijk maar weinig zin in. Ik schrijf net graag heel breed en vanuit mezelf omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn blog dan veel echter zal zijn én ik meer inspiratie zal hebben. Dan liever iets minder lezers dan elke keer moeten vrezen dat ik geen inspiratie zal vinden 🙂
Hoi, Hoewel een niet zo recent artikel dit, lees ik het natuurlijk nu pas. Net begonnen met bloggen en blog vanuit mijn eigen ervaringen. En ik ben nog beetje zoekende hoe persoonlijk het allemaal eigenlijk gaat worden. Ik zit soms wel een beetje met namen van bijvoorbeeld mijn kinderen. Misschien iemand tips?
Bedankt voor je mooie blog, het heeft me over de drempel geholpen om mijn persoonlijke blog te beginnen! Ben nog wel aan het puzzelen, met wat ik wel en niet op internet zet.
Ik denk zeker dat het helemaal niet fout is om persoonlijk te bloggen.
Ik ben nog maar net begonnen met mijn blog, maar daarvoor heb ik al een facebookpagina gehad voor mijn praktijk waar ik artikelen deelde. Daar deelde ik ook dingen die je normaal niet vertelt, uiteraard wel met een doel. Daar is het onderwerp waar ik over blog ook heel goed voor vind ik. En ik ga het zeker ook in mijn huidige blog doen.
Zelf blog ik echt heel persoonlijk en krijg inderdaad de vraag heel vaak te horen. Ik vind het juist prettig om zo persoonlijk te bloggen en om persoonlijke blogs te lezen. Zo zie je hoe de blogger nou echt is
Hoi Leonie, je hebt helemaal gelijk als je zegt dat je persoonlijk moet bloggen. Onpersoonlijke weetjes op een blog gooien werkt gewoon niet meer en door je eigen persoonlijkheid te tonen kunnen mensen zich beter herkennen en spreek je dus ook de juiste doelgroep aan. Ik gooi er ook af en toe een waargebeurde anekdote tussen of zelfs persoonlijke gevoelens. Al zijn er natuurlijk dingen die je werkgever, moeder of schoonmoeder echt niet hoeven te weten. Mijn blog is dus wel een goede vriend, maar niet mijn beste vriend die al mijn geheimen kent 😉
Een wat ouder stuk, maar hier moet ik echt op reageren… in mijn geval betekent bloggen juist dat er ‘dagboekverhalen’ geplaatst worden. En dan niet anoniem. Er staan dingen op mijn blog die mijn moeder echt niet hoeft te weten. Maar ze hoeft maar te googelen om het te vinden.
Dit artikel en de reacties eronder stimuleren me eerder om wat minder persoonlijk te schrijven. Maar ik doe het al heel lang, en elke keer als ik stop of verander keert het weer terug. De drang om iets ‘echts’ te schrijven en delen is te groot.
Hi Leonie!
Persoonlijk bloggen vind ik juist heel interessant en de beste manier je te onderscheiden van andere blogs. Momenteel ben ik met mijn vriend op wereldreis en ik schrijf hele persoonlijke (reis)blogs over onze bevindingen op reis. Juist hierdoor ontvang ik geweldige reacties, zoals: wat schrijf je dit mooi, alsof ik er zelf bij ben, educatief en interessant, afstand wordt zo kleiner… enz. enz.
Wellicht vind je het interessant om ons blog eens te lezen wanneer je zin/tijd hebt of een reis plant naar 1 van onze reeds bezochte bestemmingen (we zijn net gestart en hebben slechts 1 land afgevinkt op wereldreis, maar hebben grote delen van Europa eerder al gezien).
Ik ben het compleet met je eens! Heerlijk herkenbaar worden daar sommige situaties van en dat is – vooral als vrouw denk ik – erg fijn om mee te kunnen identificeren.
Keep it up!
Als je persoonlijk blogt, in de dagboek-vorm, denk niet dat het te persoonlijk kan zijn. Je deelt of deelt niet, voor selectief delen is facebook al uitgevonden. In mijn geval, ook al is het vanuit de kinderen geschreven, komen alle leuke en nare dingen voor. Aan het begin kreeg ik veel opmerkingen over te veel delen, inmiddels lijkt de mening van de massa te kenteren. Het is voor mij gewoon een levens-dagboek voor de kinderen die iedereen gaandeweg mag meelezen en meebeleven. Erg leuk om te zien dat de kids, maar ook ikzelf soms, wordt aangesproken door iemand naar aanleiding van een gebeurtenis. Eigenlijk altijd leuk en positief, behoudens medeleven in geval van een sterfgeval of een zorgelijke informatievraag naar ziekte.
Het nadeel van persoonlijk bloggen, zo ondervind ik het, is dat het geen breed lees-publiek trekt. Ook al is het voor onszelf geschreven, is het stiekem toch leuk als er veel mensen zouden meekijken. Maar goed, dan moeten we of rare dingen doen voor de blog of zaken verzinnen, beide niet ons ding. Een keer de krant halen helpt wel, maar dat zijn korte pieken in bezoeken. Maar ach, als de kinderen het later maar lezen of in terugkijken, want daar is het voor.
Ik blog ook persoonlijk,
Het is soms fijn om je gevoelens te kunnen delen in een blog,
Gevoelens van je afschrijven ….. Ga zo door!
Ik volg je! Mijn blog gaat over mijn beperking ..
Ik vermeld zelfs mijn blog op mijn cv. Ze gaan er toch naar op zoek.
Persoonlijker wordt een blog niet meer.
Kennis staat erop/ Kunst, literatuur. Politieke voorkeur. Wat ik eet, hoe een klootzak ik ben, mijn medicatie.
Alles.
Ook wel alles los uit de pols.
Who cares?
Mensen lezen nu eenmaal graag mislukkingen.
Eerlijker wordt het niet.
Take it or leave it.
Ik loop al een tijdje met het idee om ook te starten met bloggen. Juist de afweging die je hier boven beschrijft levert bij mij nog de laatste twijfel op om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Hoe persoonlijk ga je schrijven en wat is de juiste balans tussen jezelf zijn maar niet je complete ‘hebben & houden’ op het internet te gooien! Heb je nog andere goede tips of bronnen waar ik hierover meer kan lezen?
X